Donnerstag, 27. Februar 2014

Weltwärtsbericht/ Wywiad dla organizacji "Weltwärts"

Weltwärtsbericht Nummer 2
von Nicole Schischke, 18.02.2014
Muli bwanji! Nun sind schon 6 Monate in Malawi vergangen und es heißt Halbzeit für mich. Es ist für mich manchmal einfach unvorstellbar, wie schnell die Zeit verflogen ist. Ich erinnere mich noch genau daran, wie ich das erste mal vor meiner Klasse stand und jetzt ist schon das zweite Term halb vorbei! In der Schule hat sich so Einiges für mich verändert: Meine Stundenzahl hat sich verdoppelt, da ich nun nicht mehr nur Expressive Arts, sondern auch Life Skills unterrichte.
In Life Skills bringe ich den Kindern z.B. bei, wie man sich Ziele setzt und diese auch erreicht oder wie man Probleme erkennt, erklärt und löst. Es ist ein sehr spannendes Fach, in dem vorallem logisches Denken gefordert wird. So ist mein Schulalltag mit Life Skills und Expressive Arts eine gute Mischung aus logischem Denken und Kreativem Arbeiten.

Ich habe mir nach Term 1 viele Gedanken dazu gemacht, wie ich die Kinder dazu motivieren kann, sich anzustrengen und habe im Laufe meiner Überlegungen kleine, silberne Sterne gefunden, die ich eigentlich für die Weihnachtszeit aus Deutscland mitgebracht habe. So habe ich nun die Namen aller Kinder aus meiner Klasse auf ein großes Plakat geschrieben und dieses hinte in die Klasse gehängt. Für bemerkenwerte Leistungen wie mehrere Tests mit 100% in Folge, eine sehr gute Gruppen- oder Einzelarbeit, positiv auffalendes Sozialverhalten oder gute Mitarbeit im Unterricht klebe ich nun immer einen Stern neben den Namen. Die Kinder freuen sich sehr über jeden einzelnen Stern und die Liste ist das Erste, das sie sich angucken, wenn sie morgens die Klasse betreten.

Anne und ich leiten weiterhin montags den Dancing Club und zurzeit studieren wir mit den Mädchen von Standard 4 bis 8 einen Tanz zu malawischer Musik ein. Die Mädchen machen sich sehr gut, auch wenn es um für sie ganz neue und unbekannte Elemente, wie Hebefiguren geht. Freitags gehe ich seit diesem Term zum Art Club und leite die Kinder zusammen mit einem anderen Lehrer an. Viele meiner Fünftklässler sind dem Art Club beigetreten, sodass es nun über 30 Kinder aus Standard 4 bis 7 sind, was mich sehr freut. Letzte Woche, an Valentinstag, haben wir Blumenvasen mit Wasserfarben gemalt und selbstgefaltete Blumen aus Papier auf das Bild geklebt - ich habe die Kinder selten 3 Stunden durchgehend so hochkonzentriert gesehen. Es ist wirklich schön mit anzusehen, wenn eine Aktivität ihnen so viel Spaß macht, dass sie total abdriften und alles um sich herum vergessen. Die Bilder sind sehr schön geworden! Zusammen mit meinem Kollegen benote ich die Bilder der Kinder und dann hängen wir sie vor dem Lehrerzimmer auf, sodass die ganze Schule sie bewundern kann und es stehen wirklich jede Pause viele Kinder aus allen Standards vor den Kunststücken. Wer weiß, villeicht wächst der Art Club ja noch weiter?!

Ein anderes Projekt bei dem Anne und ich helfen, ist eine Bücherei für Schüler und Lehrer. Ich freue mich sehr über die Bücherei, weil das wirklich etwas Großes für die Kinder ist. Nur wenige der Schülerinnen und Schüler besitzen Bücher, da diese viel zu teuer für sie sind und es in ihren Häusern meistens auch keinen richtigen Ort gibt, um die Bücher aufzubewahren. Jedesmal wenn ein Kind ein Buch zur Schule mitbringt, versammeln sich alle um es herum und lesen. Durch die Bücherei wird das Englisch der Schulkinder viel besser und ihre Phantasie wird gefördert.

Ich genieße jede Sekunde mit den Kinder, sie geben mir soviel Kraft! Jedesmal wenn es mir schlecht geht, brauche ich nur an sie zu denken und schon geht es mir besser und diese Aussage ist nicht übertrieben. Hier nur einige Beispiele: Letzte Woche hatte ich einen wirklich schlechten Tag, an dem ich an mir und meinen Fähigkeiten als Lehrerin geweifelt habe und genau an diesem Tag habe ich 2 Briefe von Schulkindern erhalten: "Happy Valentines Day to my beloved teacher" und "Dear Ms Nico, I love you so much, because you are a good teacher. I love you so much, thank you. I wish you a lovely day." Und heute nach dem Unterricht kam ein Kind zu mir, weil es mit mir sprechen wollte. Ich habe gefragt, was los sei und da meinte es: "Teacher? I love you." In solchen Momenten bin ich einfach nur glücklich und denke mir: Hier bin ich richtig.

Die Herzlichkeit und Offenheit der Menschen ist einer der Hauptgründe, weshalb es mir hier so gut geht und was mich in schwierigen Momenten immer wieder dazu ansport, weiterzumachen. Der Begriff "warm heart of Africa" passt einfach perfekt zu Malawi.

Zu meiner größte Befürchtung, während meines Auslandsjahres in ein riesengroßes Heimwehloch zu fallen kann ich nun sagen, dass es mir dies mittlerweile fast unmöglich erscheint. Selbstverständlich habe ich ab und zu Heimweh und wünsche mir in solchen Momenten, bei meiner Familie und meinen Freunden in der Ferne zu sein. Aber wie soll ich denn bei der Art der Menschen in Malawi jemals so richtig, richtig großes Heimweh kriegen?!

Was das Wetter angeht, ist Malawi trotz Regenzeit “the warm heart of Africa”. Ich habe mir die Regenzeit, bevor ich hierhin gekommen bin, immer ganz anders vorgestellt! Und zwar so, dass es jeden Tag fast durchgehend regnet. Eigentlich ist es aber eher wie bei uns in Deutschland: Mal regnet es, mal scheint die Sonne. Mal regnet es die ganze Woche jeden Tag lang einige Stunden und mal regnet es 2-3 Tage gar nicht. Anders, als ich es in Deutschland oft erlebe, lieben die Leute den Regen hier. Wenn es vormittags draußen anfängt zu regnen, können die Kinder sich kaum komplett auf den Unterricht konzentrieren, weil sie ständig zum Fenster rausgucken und sich so freuen. Wenn dann endlich die Pausenglocke ertönt, stürmen alle freudig hinaus, um im Regen zu spielen. Ich kann nachvollziehen, dass es eine freudige Zeit ist: Regen bedeutet, dass alles auf den Feldern wächst, was wiederrum eine gute Ernte und genug Nahrung bedeutet. Vorallem “Chimanga”- Mais - ist in Malawi sehr wichtig, da daraus Maismehl gemacht wird, aus dem Nsima – Maisbrei – gekocht wird, was die Grundnahrung der Malawier darstellt.
Ich finde die Regenzeit außerdem gut, da sich die Regentonne ganz schnell füllt, wenn man sie in den Regen stellt und das bei den Wasserausfällen, die wir in den letzten 3 Monaten fast durchgehend hatten, ein großer Vorteil ist. Die Wasserausfälle finde ich nicht mehr schlimm, denn ich habe mich schon daran gewöhnt und solange noch genug Wasser in unseren Eimern ist, ist alles gut. Oft merke ich es nicht einmal, wenn dann doch Wasser da ist, da ich schon reflexartig z.B. zum Händewaschen eine Schale mit Wasser nehme. Der Strom fällt nur noch sehr, sehr selten aus, da es nun einen zweiten Stromanbieter gibt, der dem ersten wahrscheinlich Konkurrenz macht. Zum Glück!

Mich haben Malawier auch schon gefragt: “Wann ist die Regenzeit in Deutschland?” Ich habe ihnen dann versucht zu erklären, dass es sowas wie Trocken- und Regenzeit nicht gibt, sondern es quasi immer Regenzeit ist. Erst waren die Leute ein bisschen verwundert, fanden es aber spannend. Es geht ihnen wahrscheinlich so wie mir zuvor mit meinen Gedanken über die Trocken- und Regenzeit: Man muss es erst erleben, um es komplett nachvollziehen zu können.

Auch die Weihnachtszeit bei Hitze muss man im Leben einmal erlebt haben und ich hatte dieses Weihnachten die Gelegenheit dazu. Tagsüber war ich außerhalb des Hauses nicht wirklich in Weihnachtsstimmung, aber zu Hause haben Anne und ich alles gegeben: Wir haben die Räume weihnachtlich geschmückt und einen Adventskranz aufgestellt. So saßen wir jeden Abend in der Adventszeit abends zusammen beim Kerzenschein des Kranzes, haben selbstgebackene Kekse gegessen und Weihnachtstee getrunken. Dazu haben wir noch jeden Tag eine Adventsgeschichte gelesen, was sehr schön war. Ich habe den Advent selten so besinnlich wie dieses Jahr verbracht. Am Heiligabend selbst waren wir bei den Schwestern zu einer sehr schönen Messe, einem tollen Weihnachtsessen und Bescherung eingeladen. Die Schwestern geben sich wirklich Mühe, dass wir uns hier wohl fühlen und es uns gut geht und es gelingt ihnen. Ich bin sehr glücklich in Madisi gelandet zu sein und das alles nun erleben zu dürfen! Manchmal kommt mir ein Jahr wirklich sehr kurz vor...

Das ist mir besonders in den 3-wöchigen Ferien aufgefallen, die vorübergegangen sind wie eine Woche. Anne und ich waren zusammen mit anderen Freiwilligen aus Malawi und Mozambique in Cape Maclear am Malawisee. Dort haben wir viele andere Freiwillige und Reisende aus aller Welt getroffen und es war sehr schön und bereichernd uns mit ihnen über unsere Erfahrungen auszutauschen und Malawi zusammen zu genießen. Natürlich haben wir auch viele Einheimische getroffen, mit denen wir viel Zeit verbracht haben und die uns die Gegend zeigen konnten. Nicht wenige Leute im Dorf haben sich darüber gewundert, dass ich in Chitenje und barfuß auf den Markt gehe und dort auch noch Chichewa spreche. Dadurch haben sie erkannt, dass ich nicht bloß eine Touristin bin, sondern schon mehr über dieses Land weiß, was mich sehr freut. Immer öfter sagen Leute nicht “Azungu!” (Weißer), wie in meiner ersten Zeit in Malawi, sondern z.B. “Sister” und ich finde es wirklich toll, immer mehr als Teil der Gemeinschaft angesehen zu werden und nicht nur als “reiche Weiße” oder Touristin.

Am Anfang fand ich es nicht leicht, mich der Kultur anzupassen, wenn es z.B. um Kleidung oder Nahrung geht, aber das hat sich mittlerweile verändert: Meine Mitbewohnerinnen und ich kochen so oft es geht Phala und Nsima – und ich kann nur sagen: Es macht süchtig! Ich finde Nsima nun sogar fast leckerer als Kartoffeln, Fleisch oder sonst was. Wenn man es die ersten Male isst, hat es keinen wirklichen Geschmack und man wird nicht dazu angeregt, es noch mal zu essen. Mit der Zeit wird es aber immer besser und irgendwann fragt man sich: “Wie kann ich in Zukunft ohne Nsima überleben?”
Bis jetzt kochen wir auf dem Herd, aber wir haben vor, uns einen Feuerkocher zu kaufen, damit auch das Kochen und Backen so richtig malawisch wird.
Außer Maisbrei kochen, habe ich hier noch gelernt, Mais anzupflanzen. Ende Dezember haben Anne und ich zusammen mit unserem Gärter um unser Haus herum und in der Schule Mais gepflanzt und es ist viel, viel einfacher, als ich gedacht habe. Unser Mais ist noch nicht reif, aber der einiger anderer Leute schon: Zur Zeit wird im Dorf viel gekochter grüner Mais und gegrillter gelber Mais verkauft. Ich freue mich schon auf unsere Ernte, dann wird der Mais erstmal zur Maismühlegebracht und Maismehl daraus gemacht. Ich frage mich, wieso in Deutschland eigentlich kein Maismehl aus Mais gemacht wird und wieso wir dort kein Maisbrei essen? Da ist mir im Leben zuvor echt was entgangen.

Nicht nur die Kultur hat mich bisher geprägt, sondern auch Madisi an sich:
Ich werde niemals das Gefühl vergessen, nach den Ferien zurück nach Madisi gekommen zu sein: Nach all den Erlebnissen der Ferien habe ich nun wieder die gewohnte Umgebung und viele bekannte Gesichter gesehen. Als wir angekommen sind, war mein erster Gedanke: “Endlich zu Hause!” Und ich sage ziemlich oft “zu Hause” zu Madisi und so fühlt es sich auch an: Wie eine zweite Heimat. Es ist vielleicht noch etwas früh für solche Gedanken, aber manchmal frage ich mich, wie ich nach meiner Rückkehr glücklich in Deutschland leben kann, wenn ich immerzu Malawi im Herzen habe?! Es ist ein Segen, zwei Orte zu haben, an denen man sich zu Hause fühlt, aber ist es auch nicht so, dass man dann niemals mit den Gedanken komplett an einem Ort ist, sondern oft an den anderen denkt?! Und wenn es so ist, ist das nicht belastend?! Ich hoffe, ich finde auf diese Fragen in den nächsten Monaten eine Antwort, mit der ich zufrieden bin. Eine Sache, die auf jeden Fall sehr positiv daran, dass ich Malawi nun als zu Hause ansehe ist, ist, dass ich dieses Land einfach unglaublich liebe in dieser Art und Weise, dass ich alles dafür tun würde und auch vorhabe Malawi bald von Deutschland aus zu unterstützen. Das ist auch für mich der Punkt, an dem ich sagen kann: “Ich bin nicht nur eine Freiwillige, sondern Missionarin.” Gott hat mich nach Malawi geführt, damit ich mich in diesen wunderschönen Fleck von Gottes Schöpfung verliebe und aufmerksam für die Nöte des Landes werde. Ich möchte die Leute in Deutschland mit dieser Liebe für das Land durch bunte Erzählungen und Erfahrungsgerichte anstecken und auch sie auf die Nöte aufmerksam machen. Denn wann man etwas liebt, denke ich, dann möchte man sich auch dafür einsetzen.

Wenn mich jemand fragen würde, was genau daran, dass ich in Malawi als Lehrerin arbeit

e missionarisch ist, dann würde ich auch in dieser Art antworten: Das Unterrichten an sich ist villeicht nicht missionarisch, aber das Land mit all seinen Facetten - guten und schlechten Seiten - persönlich zu erleben, kennenzulernen und davon zu erzählen und andere darauf aufmerksam zu machen, dass es auf der Welt viel mehr als nur Deutschland oder Europa gibt und dass man auch mit wenig glücklich sein kann und auf Gott vertrauen kann und dass genau dieses Gottvertrauen und der Glaube so stark machen kann, das ist missionarisch! Wenn man sich auf eine Mission begibt, dann begibt man sich auf einen Weg und mein Freiwilligenjahr ist für mich erst der Anfang dieser Mission. Es ist der Grundbaustein, der die Idee der “einen Welt” für mich erst realistisch und erreichbar macht und auf den ich in Zukunft aufbauen möchte.

Ich blicke vorfreudig auf das nächste halbe Jahr in Malawi und bin gespannt, was mich hier noch so alles erwartet.


Liebe Grüße und Tionana! 
Nicole


***
Mój drugi wywiad dla organizacji "Weltwärts"
Od Nicole Schischke, 18.02.2014

Muli bwanji! W tym miesiącu obchodze pół roku w Malawi, czyli półowe mojego czasu w tym pięknym kraju. Czasem jest dla mnie nie do wyobrażenja, jak szybko te 6 miesiące mineły. Pamiętak jak by to było wcoraj, jak stałam pierwszy raz przed swoją klasą i teraz już 2/3 roku szkolnego prawie mineły! W szkole w nowym roku dość dużo rzeczy się dla mnie zmieniło: Ucze teraz dwa razy tyle godzin co w zeszłym roku, bo nie ucze już tylko Expressive Arts, ale też Life Skills. W Life Skills ucze dzieci np., jak mogą ośiągnąć swoje cely, po czym poznać ten czy tamten codzienny problem i jak go rozwiądzać. Jest to bardzo ciekawy przedmiód, w którym logiczne myślenie jest najwarzniejsze. Więc mój dzień szkolny jest idealną mieszanką logicznego myślenia w Life Skills i artystyczynch zajęć w Expressive Arts.

W wakacjach świątecznych dużo rozmyślałam nad tym, jak dzieci do tego dostać, aby się jeszcze bardziej starali w szkole. W traktcje rozmyslania znalasłam małe, srebrene dekoracyjne gwiazdki, które przywiozłam z niemjec na czas świąteczny. Napisałam imiona wszystkich dzieci z mojej klasy na duży plakat i powiesiłam ztyłu w klasie. Teraz zawsze, jak ktoś bardzo pozytywnie poppadnie, bo np. ma w paru pracach z koleji 100%, na lekcji dużo mądrych rzeczy mowi lub zachowuje się szczegolnie miło i serdecznie do innych uczeń, np. w formie pomagania innym, nklejam gwiazdke koło imienia tego ucznia. Dzieci bardzo się z każdej jednej gwiazdki cieszą i lista gwiazd jest nawet pierwszym miejscem, gdzie dzieci się rano w klasie zbierają.

Anne i ja nadal prowadzimy klub tańca w poniedziałki i parę tygodni temu zaczyliśmy z dziewczynami z klasów 4 do 8 tańczyć do malawskiej muzyki. Dziewczyny mają się dobrze, nawet jak chodzi o załkiem nowe i nieznane elementy tańca, jak np. tańczyć w powietrzu (wielu dziewcząt jedną podnosi, która wtedy tańczy jagby w powietrzu).
W piątki idę do klubu artystycznego, którego razem z innym nauczycielem prowadze. Dużo dzieci z mojej 5. klasy dołączyło do klubu artystycznego w ostatnich tygodniach, tak że teraz mamy w klubie ponad 30 dzieci z klasów 2,4,5,6 i 7, co mnie bardzo cieszy. W ostatni tydzien byli walentynki i z tej okazji malowaliśmy wasony i przykleiliśmy kwiaty papierkowe do wasonów – rzadko widziałam dzieci ponad 3 godziny tak skupione nad czymś. Naprawde jest pięknie widzić, jak bardzo malowanie i w ogóle artystyczne zajęcia im się podobają, że zapominają o wszystkim. Razem z innym nauczycielem oceniliśmy obrazy, które pięknie wyszli!, i powiesiliśmy przed biurem nauczycieli, tak że cała szkoła może je na przerwie podziwiać. I co przerwe naprawdę dużo dzieci sobie obrazki ogląda.. kto wie, może niedługo jeszcze więcej dzieci dołączy do klubu artystycznego?!

Inny projekt, przy którym Anne i ja pomagamy, to księgarnia dla dzieci i nauczycielów. Bardzo się ciesze z księgarni, bo jest to coś niesamowitcie fajne dla dzieci. Tylko mało uczni ma książki w domu, bo są oni za droge i dzieci nie mają miejsce w domu, gdzie książki by mogły wswobodnie leżyć i się nie zepsłuć. Kiedy kolwiek jakieś z dzieci książke do szkoły przynosi, cała klasa się około tego dziecka zbiera i czyta razem z nim – widzicie, książki są tutaj bardzo cenne! Księgarnia pomaga dziecią poprawić język angielski i rozbudować fantazie!

Ja cieszę się każdą chwilą z dziecmi, dawają mi tyle siły! Zawsze, jak idzie mi źle, to tylko o nich myśle i już idzie mi lepiej..i to nie jest żart, ale mowie na powarznie! Tylko parę przykładów: W ostatni tydzień mniałam naprawdę lichi dzień, gdzie bardzo wątpiłam nad swoimi umiętnościami jako nauczycielka i dokładnie w ten dzien dostałam 2 listy od uczniów. „Wesołych walentynek dla mojej ukochanej nauczyielki” i „Kochana pani Nico, bardzo pani kocham, bo jest pani dobrą nauczycielką. Bardzo pani kocham, dziękuje. Życze pani dobry dzień.” A dziśaj po lekcji jedno dziecko do mnie przyszło, bo chiało ze mną rozmawiać. Zapytałam o co chodzi, a ono odpowiedziało: „Pani nauczycielka? Kocham Cię.” W takich momętach jestem po prostu szczęśliwa i myśle sobie: Tutaj jestem w dobrym miejscu.

Serdeczność i otwartość ludzi jest jednym z głównych powodów, dlaczego mi tutaj tak dobrze idzie i co mnie z gorszych momętach motywuje, kontynuować moją prace tutaj. „Ciepłe serce Afryki” - tak mowią na Malawi i według mnie to idealnie pasuje do tego kraju.

Zanim przyjechałam do Malawi, to najbardziej bojałam się tęsknoty za rodziną. Ale po 6 miesięcach moge powiedzić, że mi się prawie wydaje niemożliwe mieć wielke tęsknoty. Oczywiście czasami tęskne bardzo za moją rodziną i koleżankami i krajem, i w takich momętach życze sobie tylko, być w domu. Ale jak moge przy mentalności ludzi w Malawi tak NAPRAWDE wielke tęsknoty przeżyć?!

Jak chodzi o pogode, to Malawi mimo deszczu jest „ciepłe serce Afryki”. Zanim tutaj przyleciałam, wyobrażałam sobie czas deszczowy załkowicie inaczej! Myślałam sobie, że będzie naokrągło padać. Ale jest więcej tak jak w Europie: Czasem pada deszcz, czasem świeci słońce. Czasem pada co dzień parę godzin i czasem nie pada wcale przez 2-3 dni. Inaczej jak widze to często w Niemiec i w Polsce, ludzie tutaj uwieliają deszcze! Jak pada do południa, dzieci tylko cięszko mogą się na lekcje skupić, bo cały czas przez okno na dwór patrzą i szczęśliwie obserwują deszcz. A jak jest czas na przerwe to uśmiechnięte biegną na dwór, aby się z kolegami w deszczu pobawić. Rozumnę, ze czas deszczowy jest dla nich szczęśliwym czasem, bo wszystko na polach rośnie, co znaczy że niedługo będzie dość jedzenia. Szczegolnie „chimanga” - Kukurydza – jest w Malawi bardzo ważna, bo w ludzie z niej mąke kukurydzią robią, z której robi się „Nsima” - papke kukurydzianą, co jest głównym jedzeniem ludzi w Malawi.
Mimo tego mi się czas deszczowy też podoba, bo wiadra się szybko wodą napełniają, jak stawiamy je na dworze, co jest bardzo przydadne, bo w ostatnich 3 miesiącach prawie nigdy wody nie było w kranie. Już się przyzwyczaiłam do tego, że często wody nie ma... nie jest to dla mnie problemem, tak długo jak jest dość wody we wiadrach. Często wcale nie zauważam, jak JEST woda, bo już z przyzwyczajenia używam np. do mycja rąk wodę z wiadra i wcale nie sprawdzam przed myciem, czy jest woda w kranie. Prąd w ostatnim czasię prawie zawsze mamy, bo jest teraz nowa firma, która się prądem zajmuje, w Malawi i robi starej firmie konkurenzie. Naszczęście!

Ludzie w Malawi też już się pytali mnie: „Kiedy jest czas deszcowy w Niemczech?” Na początku było to pytanie dla mnie troche śmieszne, ale ludzie tutaj pewnie tak myślą, jak ja o pogodzie w Malawi przed moim przyjazdem: Trzeba to przeżyć, aby załkowicie zrozumieć. Próbowałam ludzią wytłumaczyć, że u nas nie ma szczegolny czas na deszcze, ale że co jakiś czas pada. Ludzie byli troche zdziwione, ale też zaciekawione.

Też boże narodzenie trzeba choć raz w życiu spędzić w upałach i ja w tym roku mogłam doświatczyć to. W dzień poza domem nie czułam się za bardzo „świątecznie”. Ale w domu Anne i ja próbowałyśmy wszystko, aby było troche swiątecznie. Mniałyśmy dekoracje świąteczne w każdym pokoju i nawet świeczki adwętowe. I tak co wieczór sobie piłyśmy herbatke i jadłyśmy samo upieczone ciastka świąteczne przy świeczkach. Do tego jeszcze co dzień czytałyśmy jakąś historie adwętową. Rzadko przeżyłam tak pomyślny czas adwętowy, jak w tym roku tutaj w Malawi – w upałach! Boże narodzenie spędziłyśmy razem z siostrami. Była piękna msza po angielsku, jedzenie świąteczne i nawet prezęty. Siostry naprawdę się starają, abyśmy się tutaj dobrze czuli, i często im się udaje. Jestem bardzo szczęśliwa, że bóg poprowadził moją droge do Madisi i że moge tutaj teraz tyle fajnych rzeczy doświatczyć! Czasami rok mi się naprawdę krótki wydaje..

To mi szczegolnie podpadło w 3-tygodniowych feriach, które mineły jak tydzień. Anne i ja byłyśmy razem z innymi misionarzamy z Malawi i Mosambique w Cape Maclear nad jęziorem Lake Malawi. Tam spotkałyśmy dużo innych voluntariuszy i podróżujących z całego świata i było bardzo fajnie się z nimi naszymi różnymy doświadczeniami wymieniać i razem czas spędzać w takim pięknym kraju jak Malawi.
Oczywiście spotkałyśmy też dużo ludzi, które pochodzą z Malawi i tutaj mieszkają. Dużo z nimi rozmawiałam i pokazali mi okolice, jak np. wioske nad jęziorem. Niemało ludzi w wioskach się dzwiło, że chodziłam w Chitenje (tradychionalnym malawskim ubraniu) i na bosaka po gorącej, czerwonej ziemni. Ale jeszcze bardziej się dziwili z tego, że rozumnę i rozma po Chichewa. Po tym poznali, że nie jestem „tylko” turystką, ale że wiem więcej o ich kraju, co mnie bardzo cieszy. Coraz mniej ludzi woła za mną „Azungu!” (Biała), jak robili w moim pierwszym czasie w Malawi, ale coraz częściej słysze np. „Sister” (Siostra) czy „Madame” (Pani). Bardzo się z tego ciesze, że coraz więcej ludzi widzi we mnie część wioski a nie „bogatą, białą” lub turystke. :)

Na początku nie zawsze było mi łatwo, się dopasować do kultury, jak chodzi np. o ubranie lub jedzenie, ale to się w międzyczasie zmieniło. Anne, Johanna i ja tak często, jak nam tylko możliwie, gotujemy Phala (papke z kukurydzy i soyi) i Nsima – i muszę powiedzić, że już czuję się uzależniona od tego jedzenia! Nsima już mi prawie lepiej smakuje niż kartofle, mięso i dużo innych rzeczy. Jak się Nsima pierwsze razy je, to nie ma żadnego smaku i wcale nie motywuje to do tego, aby sobie jeszcze raz Nsima ugotować. Ale z czasem co raz smaczniejsze się staje i nagle jednego dnia się pytasz: „Jak moge w przyszłości bez Nsima przeżyć?”
Do tego czasu gotowałyśmy Nsima na platcie elektrycznej, ale planujemy kupić sobie malawskią plate i gotować i piec nad ogniem, żeby jedzenie też naprawdę po malawskiu smakowało.
Oprócz papki z kukurydzy jeszczę nauczyłam się tutaj sadzić kukurydze. Pod koniec grudnia Anne i ja razem z naszym ogrodnikem zasadziliśmy kukurydze na około naszego domu i na polach koło przedszkola i szkoły i muże powiedzić, że jest to dużo, dużo łatwiejsze niż sobie myślałam. Nasza kukurydza jeszcze nie urosła tak do końca bo zasadziliśmy ją badzo późno, ale ma się dobrze. U niektorych ludzi w ogrodkach kukurydza już urosła i dla tego na rynku idzie dużo zielonej, ugotowanej i żółtej, ugrylowanej kukurydzy kupić. Cieszę się już na to, z naszej kukurydzy mąke zrobić. Nie rozumnę, czemu w Europie maki z kukurydzy nie ma i dlaczego nie jemy papkę z kukurydzy? Naprawde pogapiłam coś w moim do tych czasowym życiu.

Nie tylko kultura mniała do tego czasu duży wpływ na mnię, ale też sama wioska Madisi, w której mieszkam:
Nigdy nie zapomnę, jak się czułam, jak po feriach wróciłyśmy do Madisi. Po tyle nowych doświatczeniach, ludziach i miejscach, które w feriach mogłam zobaczyć, teraz znowu widziałam znaną okolice ze znanymi twarzami! Moja pierwza myśl wtedy była: „Wresztcie w domu!” I ja mowie dość często „dom” na Madisi i tak też się czuje tutaj: w domu. Pewnie jest jeszcze troche prędko na takie mysli, ale czasem pytam siebie, jak po moim powrotcie mam szczęśliwie w Niemczech żyć, jak ciągle mam Malawi w sercu?! Jest to dla mnie takie błogosławieństwo, że czuję się w więcej miejscach „w domu”, ale nie jest wtedy też tak, że nigdy nie jest się z myślami załkowitcie w jednym miejscu, ale często myśli się o drugim?! I jak tak jest, nie leży to cięszko na sercu?! Mam nadzieje, że w następnych miesiącach znajde na to odpowiedź, która mnie uspakaja.
Jedna rzecz, która na pewno bardzo posytywnie na to wpływa, że Malawi jest dla mnie trzecim „domem” (po Poslce i Niemczech) jest to, że ogromnie kocham ten kraj i bym wszystko dla niego zrobiła! Już planuje, jak po moim powrodcie do Niemczech mogę pomóc w rozwinięciu Malawi. Ja nie czuję się tylko jako woluntariuszka w Malawi, ale jako misionarka. Bóg moją drogą do Malawi poprowadził, abym się zakochała w tą piękną część świata i abym poznała i doświadczyła biedę i problemy tego kraju. Chcę ludzie w Niemczech i w Polsce zarazić tą miłością przez kolorowe opowieści o dobrych i złech doświadczeniach, które mogłam tutaj zrobić, ale im też pokazać, jakie problemy w tym kraju są i jak idzie pomóc. Bo jak się coś kocha, to myśle, że też chcę się wstawiać za tym.

Jak ktoś by mnie zapytał, co dokładnie w tym, że jako nauczycielka pracuje w Malawi jest misionarskie, to bym mu odpowiedziała: Samo uczenie nie jest może aż tak misionarskie, ale zobaczyć ten kraj z wszystkimi jego dobrymi i złymi stronami i żyć tutaj i szczegolnie potem ludzią o tym opowiadać, pokazać i przypominać, że na świetcie jest dużo więcej jak tylko Polska, Niemczech czy Europa i że też można być szczęśliwym i mieć zaufanie do boga jak ma się mało i że to zaufanie i ta wiara w boga mogą dać taką ogromną siłe, to jest dla mnie misionarskie!
Jak idzie się na misije, to jagby szło się nową drogą, a ten rok w Malawi jest dla mnie tylko początek tej drogi lub misji. Jest to dla mnie pierwsza cegła, na której chcę zbudować swoją przyszłość. I właśnie według tej pierwszej cegły, która moja misja w Malawi jest dla mnie, pomysł „jednego świata” zamiast „bogatego i ubogiego świata” jest dla mnie dopiero realistyczny i osiągalna.
Już się cieszę na następne 6 miesięcy w Malawi i czekam z uciekawieniem na to, co mnie tutaj jeszcze czeka.

Pozdrowienia z Malawi i Tionana :)

Nicole

Für meine kleine Schwester

I love you :)

Montag, 10. Februar 2014

Es ist Mooontag / Jest poniedziaaałek

Hello Friends :)
Wie war euer Tag?
Meiner fing schon ziemlich regnerisch an und wird warscheinlich auch so enden..ich finde es gut. Es ist entspannend, hier zu sitzen und dem Regen zu lauschen.
Ich hab heute von 7 bis 12 Expressive Arts und Life Skills unterrichet..in Life Skills ging es darum, dass man hart arbeiten muss, um etwas im Leben zu erreichen und in Expressive habe ich die Kinder Cartoons malen lassen, die ich als Test werten möchte - man, haben die kreative Ideen und Dialoge in ihren Zeichnungen!!
Zum Mittagessen gab es dann Pfannkuchen mit Zucker und Zimt (*.*) und dann hab ich mir die Haare gemacht. Ich hab' sie nämlich von Sr. Raynelda, Anne und Johanna schneiden lassen..bis etwas über die Schulter.
Von 14 bis 17 Uhr habe ich in der Schule meinen Unterricht für Morgen vorbereitet und den Kindern im Homecraft Center ein Gedicht mit deutschen Elementen (^^) beigebracht. Danach haben wir im Dancing Club malawische Tanzschritte mit Hebefiguren verbunden...zu malawischer Musik! Ich freue mich schon richtig darauf, den fertigen Tanz zu sehen :)
Nun sitze ich an unserem Esstisch zu Hause und habe das Gefühl, mitten in einen Riesensturm geraten zu sein!! Es blitzt und donnert und regnet und der Strom ist ausgefallen, aber wir haben ja noch Kerzen. Das macht alles noch vieeel romantsicher hehe x)
Ich wünsche euch einen schönen Abend bei einer heißen Tasse Kakao oder Tee <3

Eure Nicole
***
Hello przyjaciele :)
Jak wam dzień mineł?
Mój deszczowo się zacezeł i chyba tak się też skąnczy, ale podoba mi się to, bo wygodnie jest w domu siedzić i słuchać jak pada deszcz na dworzu.
Dziśaj od 7 do 12 uczyłam Expressive Arts i Life Skills..w Life Skills nauczyłam dzieci, że trzeba cięszko pracować i się starać, aby móc coś osiągnąć i w Expressive dzieci mnieli namalować bajke Cartoon w 4 obrazkach i dać mi, abym mogła obrazek jako test ocenić - bardzo fajne pomysły na obrazki mnieli!! O Jejo jej:)
Na obiad mnieliśmy naleśniki z cukrem i cynamonem...mmm pycha *.* A po obiedzie wyprostowałam sobie włosy, które siostra Raynela, Anne i Johanna mi wczoraj opcieły (troche nad ramiona).
Od 14 do 17 przygotowywałam lekcje na jutro w szkole i w Homecraft Center spiewałam pioenki z niemieckimi zdanjami z sierotami. :)) Potem dziewczyny z klasów 4 do 7 przyszli do klubu tańca w szkole i tanczyłyśmy do malawskiej muzyki...troche po malawsku i troche po europejsku (podnosiłysmy niektore dziewczęta w góre, a oni wtedy tańczeły w powietrzu).. było super!! Już ciesze się zobaczyć gotowy tańec :)
A teraz akurat siędze przy stole jadalnym i za oknem wichuuuuura i deszcz i grzmoty..jest głośno i mokro. Nawet prąd nad uciekł. Ale co z tego? Przeciesz mamy świeczki i dla tego też romantyczną atmosfere haha :D x)
życze wam miłego wieczoru z filiżanką ciepłej herbaty lub ciepłego kakaoa.

Wasza Nicole <3

Wenn ich mal nachts nicht schlafen kann../ Jak nie znowu nie mogę spać nocą..


Freitag, 7. Februar 2014

Regenzeit in Madisi/ Pora deszczowa w Madisi




Halbzeit/ Półowa czasu

Halli Halloo :))
Erstmal: Entschuldige, dass ich das Schreiben in letzter Zeit so vernachlässige, aber ich hab hier zurzeit einfach so viel zu tun (oder es kommt mir so vor), dass ich keine Zeit mehr finde, in der ich fit genug bin, mich meinem Blog zu widmen.
Wir sind jetzt so Mitte in Term 2 und in weniger als 2 Wochen ist schon "Halbzeit" in Malawi angesagt und mir bleiben nur noch 6 Monate!
Da ich neben Expressive Arts nun auch Life Skills unterrichte, bin ich fast den ganzen Vor- und Nachmittag beschäftigt. Zurzeit zeichne ich mit den Kindern in Expressive Arts zB. Cartoons, was für mich eine Herausforderung ist, da ich wirklich kein großes Zeichengenie bin, wie einige von euch wissen hehe. Als Lehrerin muss mein Cartoon an der Tafel aber schon schöner sein als der der talentierten Schülerinnen und Schüler, sodass ich mich oft abends hinsetze und Cartoons zeichnen übe. Als Lehrerin kann man eben auch noch viel lernen!! Aber trotz der Herausforderungen beim Unterrichten macht es mir sehr viel Spaß.
Jetzt, wo ich schon ein Term unterrichtet habe, habe ich auch mehr Erfahrung und habe einiges an meinem Unterricht verändert. Am Anfang der Stunde (oder wenn ich merke, dass die Kinder müde sind), lasse ich sie nun aufstehen, auf der Stelle joggen, springen, drehen und dehnen - danach können sie sich vieeeeeel besser konzentrieren und freuen sich, weil die Stunde schon so spaßig angefangen ist. Außerdem habe ich die morgendliche Begrüßung "Good Mooooorning Teacher" durch einen "Good Morning Song" ersetzt. Nun singen wir jeden Morgen, was auch sehr schön ist :)
Hinten in der Klasse habe ich eine Liste mit allen Namen aufgehangen und klebe auf die Liste nun für bemerkenswerte Leistungen einen Stern auf. Das motiviert die Kinder enorm und mir macht es Spaß zu sehen, wie sie sich an den Sternen freuen.
Im Homecraft Center schreiben wir mit den Kindern zurzeit Gedichte und üben Lieder (unter anderem Deutsche), die wir dann Besuchern der St. Francis School präsentieren können. Auch wenn es den Kindern nicht immer leicht fällt, bei Liedern, die Anne und ich vorsingen, den Ton zu treffen und die Melodie richtig zu singen, macht es ihnen echt Spaß. Viele Kinder hier lieben singen einfach!
Wettertechnisch befinden wir uns zurzeit mitten in der Regenzeit, was ich super finde. Es klebt zwar meistens viel Matsch an den Schuhen und es ist nicht immer so toll, wenn man mitten auf dem Heimweg vom Markt von einem Platzregen überrascht wird, aber die Temperatur ist sehr angenehm. Es ist nicht zu heiß und nicht zu kalt und ab und zu erinnert mich das Wetter sogar an einen ganz leichten Frühling oder Herbst: Jahreszeiten, die ich liebe. Für Besuche in Länder mit Trocken- und Regenzeit würde ich auf alle Fälle die Regenzeit empfehlen, weil man einfach viel mehr Energie hat, um etwas zu unternehmen.
Am Wochenende waren meine Mitbewohnerin Johanna und ich zB. am Malawisee Kanu fahren. Das Wasser war angenehm warm und wir sind braun geworden - trotz Regenzeit (:

Liebe Grüße, Nicole :***

***
Heykaa :))
Przepraszam, że tak długo już nic nie napisałam tutaj, ale w ostatnim czasie mam naprawde dużo pracy (przynajmniej tak mi się wydaje..) i wieczorem za mało energji, aby napisać coś na blogu.
W tym tygodniu półowa tego roku szkolnego mineła, co też znaczy, że za nie całe 2 tygodnie już półowa mojego czasu w Malawi mineła i zostało mi jeszcze tylko 6 miesięcy!!!
Teraz koło Expressive Arts jeszcze Life Skills ucze, więc jestem załe do południa i po południu zajęta. W tym tygodniu na lekcji malowałam Cartoon - obrazy z bajków - z dziecmi. Nie jest to dla mnie takie łatwe, bo (jak niektorzy z was wiedzą) nie mam za bardzo talentu do malowania haha. Jako nauczycielka moje obrazki na tablicy jednak muszą być lepsze niż te utalętowanych dzieci, więc często wieczorem siedzę sobie w domu i cwicze malować obrazy. Widzicie: Jako nauczycielka też jeszcze idzie się duuużo nauczyć!!! I chodz nie zawsze jest łatwo w pracy, nadal kocham uczyć dzieci z całego serca.
Z tym doświadczeniem, ktore mogłam do tego czasu w szkole zdobyć, zmieniłam po wakacjach troche styl mojich lekcji. Na początku lekcji np. każe dzieciąm wstać i biegać na miejscu lub kręcić się (tak na pobudke rano hehe). Mogą się wtedy dużo lepiej na lekcji skupić i są szczęśliwe, bo szkoła już od rana fajnie się zaczeła. A zamniast do tego czasu praktykowanego "Dzięęęędobry Paniiiii" dzieci teraz co rano śpiewają piosenke o nazwje "Good Morning Song" = "Piosenka na dzień dobry". To zawsze robi mi i też dziecią dobry humor i jest bardzo fajne :)
Ztyłu w klasie powiesiłam liste z wszystkimi imionami i za bardzo dobre osiągnienia naklejam małe gwiazdy koło imienia. To motywuje dzieci się w szkole starać a mnie bardzo pociesza, że dzieci tak się z gwiadów cieszą.
Po południu z sierotami akurat piszemi wiersze i cwiczymy piosenki (między innymi po niemiecku), które dzieci bedą mogły przedstawić przed gościamy, które St. Francis szkołe odwiedzają. Nie zawsze dziecią jest łatwo trafnąc melodie, które Anne i ja im śpiewamy, ale mimo tego mają ucieche - a to przeciesz najważniejsze, no nie?! :) Dużo dzieci tutaj naprawde kocha śpiewanie!
Pogoda akurat jest deszczowa bo jest czas deszczowy. Uwielbiam ten czas, chodź często mam mokre i brudne bóty hehe i czasem jak ide np. na rynek nagle zaczyna padać i jestem cała mokra, bo nie jest za ciepło ani za zimno - jest idealnie (a to już coś)  :) Czasami ta pogoda nawet mi przypomina lekką wiosne lub jeseń - moje ulubione pory roku. Na odwiedziny w krajach z porami słuchymi i deszczowymi jak Malawi polecam czas deszczowy, bo ma się po prostu duuuużo więcej energi, any pozwiedzać.
W weekend moja koleżanka Johanna i ja np. płyneliśmy kajakem na "Lake Malawi" (jęziorze). Woda była fajnie ciepła i opaliliśmy się - chodź pory deszczowej!

Pozdrowienia z Madisi, Nicole :***